Mijn zoon is geen Neymar!
Eindelijk! Het moment was gekomen. Al sinds zijn geboorte, 6 jaar eerder, had ik uitgekeken naar dit speciale moment, die ene dag. En die dag, YES!!…die was gekomen. Samen met mijn zoon ging ik op weg naar zijn allereerste voetbaltraining!
Ik wilde al eerder, maar maandenlang gooide mijn vrouw roet in het eten door vol te blijven houden dat toch echt eerst alle zwemdiploma’s moesten worden behaald. “Hoezo eerst zwemdiploma’s? Laat die jongen toch lekker gaan voetballen!”
Zoals vaak verloor ik de discussie en moest geduldig zijn, héél geduldig. Maar nu, nu stond ik daar echt. Langs de lijn, kijkend naar Niels zijn allereerste dribbel. Krap 1.20 meter en een groen hesje aan dat bijna over de grond sleepte.
Ik gloeide van trots en jazeker….ook ik dacht stiekem. “Misschien hebben wij ‘m wel. De nieuwe Messi, Ronaldo, Neymar of, vooruit dan maar…Fran Sol.”
Mijn roze “Voetbalvaderbril”
Ik keek naar zijn eerste dribbels. Met links, met rechts, de overstap, de schaar. “Mwah..dat ging helemaal niet verkeerd.” Die schaar kon beter, maar wat wil je. Probeer als volwassene maar eens de schaar uit te voeren met een skippybal. Zo waren de verhoudingen tussen Niels en de bal. “No worries, die schaar gaat hij vanzelf tot in de puntjes beheersen.”
Yep…ik had mijn roze “voetbalvaderbril” opgezet.
Carriére
Dit was 3 jaar geleden. Inmiddels is Niels 8 jaar geworden en heb ik de voorbije jaren ontelbare uren doorgebracht langs de lijn. Trainingen, wedstrijden en ellenlange toernooien.
Als het even kon, plande ik mijn werk zo in, dat ik bij de trainingen kon zijn. Niets wilde ik missen.
En mijn zoon? Die vond voetbal vooral leuk en voetbalde lekker verder. Hij ontwikkelde zich als voetballer. Hij werd beter en beter en zelfs nog iets beter.
Natuurlijk liep mijn roze “voetbalvaderbril” af en toe een krasje op, maar na 1 goede wedstrijd heelde de bril als vanzelf. “Je weet maar nooit....”
Krak!
Tot een paar weken geleden. Van het ene op het andere moment wist ik het héél zeker. Geen twijfel. Wij hebben géén Messi, géén Ronaldo, géén Suarez en zelfs geen Fran Sol. Mijn roze bril verkleurde en brak in duizend stukken.
Laatste wedstrijd
De laatste wedstrijd van het seizoen werd gespeeld. Een prachtig affiche met daarop Sc ’t Zand en vv Gudok onder 9. Een echte Tilburgse derby.
Nog geen kilometer tussen beide clubs. Zo’n wedstrijd waar weken naar wordt uitgekeken en waarin klasgenootjes tegen elkaar spelen. Een klassieker......
Scheids, je ziet het verkeerd
Ergens in de tweede helft, bij een 4-4 stand, liep de bal langzaam over onze achterlijn De scheidsrechter was stelllig en riep “Achterbal!”
Geen protest, geen videoscheidsrechter, geen gezeur. Iedereen zocht zijn plekje weer op. Maar ineens, uit het niets, hoorde ik roepen. “Nee hoor scheidsrechter, ik raakte de bal nog. Het is een corner.”
Het was Niels. Ergens in het voorbij gaan had hij de bal héél lichtjes geraakt. Niemand die het zag, hoorde of ook maar enig idee had waar dat dan moest zijn gebeurd. Niels wist het zeker. Ik heb de bal geraakt, dus is het een corner.
De corner werd gegeven en, je voelde het aankomen….het werd 4-5 voor Gudok.
Niemand, helemaal niemand klaagde. Niet toen Niels de scheidsrechter corrigeerde en niet toen de 4-5 vervolgens in het netje viel. Niemand.
Respect, Fair Play en Plezier
Dat was het moment dat ik zeker wist dat Niels de voetbaltop niet zou gaan halen. Daar wordt duidelijk ander gedrag verwacht. En toch was ik trotser dan ooit. Want ergens gaat hij de top wel halen. Op zijn manier, zoals het hoort.
Winnen is mooi, maar de overwinning moet echt zijn. Geen gezeur, geen gemauw. Respect, fair play en met plezier!
In die ene minuut maakte Niels een punt, zonder dat hij het zelf wist. Een punt waar niet alleen de allergrootste voetballers iets mee kunnen, maar wij allemaal. Respect, fair play en met plezier!
Ingewikkelder is het niet.
Niet aan Niels laten lezen
Laten we afspreken dat we dit verhaal pas aan Niels laten lezen als hij 25 is. Hij is er nog steeds van overtuigd dat hij de nieuwe Messi wordt. Laat hem nog maar even dromen.
En heel soms…denk ik ook nog weleens… “je weet maar nooit…”
Verslag: Harry Slagman
Storybusiness.nl
